Als 14 jarige wielrenner had ik al een weekplanning. In het seizoen reed ik op zondag een wedstrijd. Op de maandag fietste ik meestal uit. Ik gebruikte hiervoor een achterwiel met een lichter verzet. Op dinsdag werd er een extensieve duurtraining afgelegd. De woensdagmiddag was ik vrij van school. Wij woonden in de Schoolstraat in Utrecht. Mijn vader werkte als conciërge/ secretaris op de Albert Schweitzerschool. De woning hoorde bij de school. Het betrof een zg. Dienstwoning. Na en voor schooltijd was ik kind aan huis op de Albert Schweitzerschool. Ik kende alle leerkrachten bij naam en toenaam. Otto van Lunteren uit Zeist was vele jaren gymleraar op de school en een persoonlijke vriend van mijn ouders. Gymnastiek was zijn lust en leven. Vol bewondering volgde ik zijn gymlessen en gymnastische oefeningen in de ringen. Hij werd en was mijn persoonlijke soigneur. Op woensdagmiddag was ik de klos. In een kamertje naast de gymzaal werden mijn benen onderhanden genomen. Kneden, knijpen en masseren. De afvalstoffen moesten uit de spieren gemasseerd worden. Wat een lekker gevoel. Ik kon de hele wereld weer aan. Mijn kuiten flapperden weer los aan mijn benen. Mijn bovenbenen waren weer soepel en niet van die gespannen spierbundels. Regelmatig discussieerde ik met Otto, op de woensdagmiddag, over andere sporten dan wielrennen. Wat mocht ik wel en wat moest ik laten. Hardlopen en zwemmen paste niet bij een wielrenner, aldus van Lunteren? Schaatsen wel! Laat het nu zo uitkomen, dat ik de donderdag na de woensdagmiddag verplicht moest schoolzwemmen. Helaas niet fietsen op donderdag. Spijbelen of gaan? Ik ging zwemmen! De zondag daarop had ik weer een wedstrijd. Ik reed de straatstenen onder mijn fiets vandaan. Super! Zou het door het zwemmen of de massage zijn gekomen? Wat doet het ertoe.
René Lamphen
About the Author
Ondernemer| Wielrennen | Koersfiets, Mountainbikre
& fixed-Gear|Zwitserland| Utrecht| Col du ALS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten