De startkaart.

De Volharding was gevestigd in de wijk Overvecht. De vereniging had daar in de jaren 70 een eigen clubhuis.  Daar reed ik mijn eerste clubwedstrijden. Wedstrijden werden georganiseerd op de straten eromheen.
Bij de aspiranten reed ik mijn eerste KNWU wedstrijden. Op de nationale kalender zocht ik samen met mijn vader de wedstrijden uit.  Startkaart op de post doen en maar hopen, dat je mocht starten. Altijd jammer als je de inschrijving voor de ingeschreven wedstrijd ‘volgeboekt’ voor het weekend retour ontving. Kreeg je de startkaart met akkoord terug dan was je blij. Bij elke wedstrijd altijd het vaste ritueel: verzetcontrole, fiets en kledinginspectie. Vooral bij de kledinginspectie kon je voor verrassingen komen te staan. Vooral bij Jo Oskam, voormalig consul bij de KNWU, moest je oppassen. Zelfs bij de clubwedstrijden. Clubshirt was verplicht, een zwarte race broek, handschoentjes, witte sokjes en zwarte raceschoenen.

 Waren de sokken niet hagelwit of waren je schoenen niet gepoetst, in de ogen van Jo Oskam, dan mocht je niet starten. Met een dikke sigaar in zijn mond nam Jo je van top tot teen op. De zenuwen gierde door je keel. Altijd blij als de routine-inspectie voorbij was en het startschot had geklonken.

About the Author
@René Lamphen
Ondernemer| Wielrennen | Koersfiets, Mountainbike & fixed-Gear|Zwitserland| Utrecht| Col du ALS